Bijdrage Kader­brief en Jaar­stukken

Voorzitter,

Precies één jaar en één maand geleden, treedt het nieuwe college aan.

Een coalitieakkoord vol mooie beloftes, toekomstvisies en loftuitingen wordt gepresenteerd.

Zo wordt er in het akkoord ingezet op meer handhaving voor dierenwelzijn, wordt er gekeken naar de milieuzone als effectieve maatregel tegen luchtvervuiling, en is vergroening de sleutel naar een klimaatbestendig Maastricht.

Om het allemaal mooi samen te verpakken, verbondenheid,de sleutel in het realiseren van alle mooie plannen.

Nu, een jaar later, vraagt onze fractie zich af wat hiervan waarheid geworden is. Want wat wordt er met deze beloften nog gedaan in de huidige Kaderbrief?Waar willen we nu eigenlijk naar toe met ons Maastricht?

Neem dierenwelzijn bijvoorbeeld.

Waar er in het coalitieakkoord wordt ingezet op dierenwelzijn, ontbreekt in de Kaderbrief van aandacht voor dieren of hun welzijn ieder spoor.

Wij betwijfelen dan ook, of het een jaar na coalitievorming, inmiddels beter is gesteld met dierenwelzijn in Maastricht.

Want waar er volgens officiële lezing slechts twee klachten zijn binnen gekomen over gebrekkig handelen naar dierenwelzijn in onze stad, hebben wij de afgelopen tijd helaas kennis genomen van veel meer schrijnende voorbeelden.

Het jonge vosje, dood gevonden, door werkzaamheden aan de Nobellaan. De moedereend die met haar kroost, op een schooldak aan haar lot wordt over gelaten. De dode vos op de Noorderbrug, die daar uren heeft gelegen. Het schaap met madenziekte in Borgharen, waarbij hulpverleners van de dierenbescherming zelfs zijn mishandeld.

De personen met een hart voor dieren, die soms wel een uur in de wacht staan, voordat ze iemand van de hulpdienst te pakken krijgen.

Het is slechts een ‘kleine’ greep, van situaties waar het qua dierenwelzijn het afgelopen jaar fout is gegaan.

Een topje van de ijsberg, want wie weet van hoeveel gevallen er GEEN melding wordt gedaan, of waar mensen het na een ellenlange wachttijd, gewoonweg opgeven.

Wij hebben hier vragen over.

Hoe zijn al deze voorbeelden te verklaren?

Hoe kan het dat deze gevallen niet bekend zijn bij de gemeente?

Ligt dat aan de klagers of het klachtenmeldpunt?

Of ligt het misschien aan de lange wachttijden en dat mensen het daarom opgeven?

En boven alles: hoe verhoudt deze situatie zich tot het voornemen om meer in te zetten op dierenwelzijn?

We hebben in Maastricht een wettelijke zorgplicht voor alle in het wild levende dieren.^[1] Om dit te borgen, dienen we als gemeente maatregelen te treffen. Wat ons betreft, schort het daar nog aan.

Want ondanks dat we graag zien dat het dierenwelzijnsbeleid wordt geactualiseerd, baren de misstanden in de zorgverlening voor dieren ons zorgen. En denken wij dat op korte termijn, verbetering nodig is. VERBINDING, tussen de verschillende instanties die zorg verlenen aan dieren in Maastricht, zou hierbij kunnen helpen.

Het verrast ons niet heel erg, maar vinden het tegelijkertijd toch jammer om te zien, dat dierenwelzijn en het sturen daarop, meer vanuit de oppositie komt, dan vanuit de coalitie.

Maar ja, met de Partij voor de Dieren, en samen met ons een heleboel andere dierenliefhebbers in de raad kan dat misschien ook niet anders.

Of het nu gaat om de muurhagedis, of het paard van Sinterklaas, wij zullen in ieder geval onverminderd doorgaan met het aanjagen van dierenwelzijn in onze stad.

Voorzitter,

Naast dieren en hun welzijn, zit ook groen in ons DNA.

In tegenstelling tot dierenwelzijn, zien wij vergroening, gelukkig wel terugkomen in deze Kaderbrief.

Onder andere in het vergroenen van het stadshart in 2024, in samenwerking met Centrummanagement, Ondernemend Wyck en de VEBB. (Vereniging van Eigenaren binnenstadbewoners).

En zowel deze vorm van burgerparticipatie, als van stadsvergroening kunnen wij natuurlijk onderschrijven.

Maar wat ons betreft, zou vergroening verder moeten gaan dan enkel het stadshart.

Waarom niet ook de wijken daarbuiten dezelfde kans op vergroening bieden?

Want zeg nou zelf, hoe mooi zou het zijn, als Maastrichtenaren in hun straat of buurt de aanplant van een boom via een gemakkelijke en toegankelijke procedure kunnen aanvragen?

Om daar wat aan te doen, dienen wij een motie in.

Wat ons betreft, wordt deze vorm van burgerparticipatie in heel Maastricht gelanceerd. Want daartoe zien wij alle reden.

Zo is Maastricht een stad die relatief weinig bomen kent.

Onze gemeente is zelfs de enige in Limburg die meer inwoners dan bomen heeft.

En een heleboel Maastrichtse straten hebben geen enkele boom in het publieke straatbeeld.

En hoewel de gemeente reeds een stimuleringsprogramma heeft voor particuliere gronden, zou een procedure voor het publieke straatbeeld in heel Maastricht hier een prima aanvulling voor zijn. Niet alleen qua vergroening, maar ook qua burgerparticipatie. De motie sluit dan ook goed aan bij het coalitieprogramma: zij benut de koppelkans tussen vergroening en burgerparticipatie. Het komt van onderop, doet wens aan de wil van onze bewoners en sluit aan bij het right to challenge.

Daarnaast heeft de gemeente al in kaart waar bomen geplant zouden kunnen worden, rekening houdende met zaken als riolering en leidingen, waardoor deze motie goed uitvoerbaar is.

Voorzitter, wij vragen uw college dan ook om:

Te onderzoeken hoe een procedure opengesteld kan worden zodat Maastrichtenaren in hun straat het planten van een boom kunnen aanvragen.

Daarbij te zorgen dat er geen monocultuur aan bomen geplant wordt.

En over de uitvoering hiervan te rapporteren aan de raad.

Voorzitter,

Van vergroening is algemeen bekend dat het niet alleen een positief effect heeft op de biodiversiteit en het klimaat, maar ook op onze gezondheid.

Hetzelfde geldt voor de transitie naar meer plantaardige voeding.

Zowel uit onderzoek als de praktijk, blijkt dat een shift van dierlijke- naar plantaardige eiwitten één van de meest effectieve en efficiënte manieren is om de klimaatcrisis te bestrijden.

Want met de productie van plantaardige voeding zijn veel minder grondstoffen, minder water, minder ontbossing en een lagere uitstoot van broeikasgassen gemoeid, dan met de productie van voeding van dierlijke komaf, zoals vlees, vis, zuivel en eieren.

Onze fractie vraagt zich dan ook af, waarom inzetten op de eiwittransitie nergens in de Kaderbrief, of enige vorm van Maastrichts beleid terug te vinden valt. Terwijl we wèl lezen, dat Maastricht in 2050 een klimaatneutrale en duurzame stad wil zijn.

Naast de klimaatcrisis, stevenen we in Maastricht ook op een zorgcrisis af.

Vergrijzing, een tekort aan zorgpersoneel en een tekort aan middelen, gecombineerd met hoge chronische en leefstijl gerelateerde morbiditeit, gaan voor grote problemen zorgen als we niet snel alles uit de kast trekken.

Nu inzetten op plantaardige voeding, kan helpen de druk op de zorg in de toekomst te verminderen. Want een plantaardig dieet heeft positief effect op mentale gezondheid, en is een beschermende factor voor onder andere hart- en vaatziekten, diabetes en verschillende vormen van kanker.

Hoe valt het ontbreken van de meest voor de hand liggende oplossing voor de klimaat- en gezondheidsproblematiek, in de Maastrichtse toekomstvisies, te verklaren?

En waar ziet de gemeente zichzelf, als hebbende een voorbeeldfunctie, in dit verhaal?

Tot slot,

Voorzitter,

Het Landbouwbelang is van onschatbare waarde voor de VERBINDING in onze stad.

En dat vinden wij niet alleen.

Maar liefst 2411 (vierentwintighonderdenelf) personen ondertekenden de petitie voor het behoud van het Landbouwbelang.

Een atelier, een thuis voor ONZE kunstenaars.

Een podium, een veilige haven voor ONZE LHBTI gemeenschap.

Een broedplaats, een springplank, waar menig Maastrichts muzikaal of ander creatief talent haar oorsprong vindt.

Een huiskamer, een buurtkeuken, waar niet alleen duurzaam wordt gekookt, maar ook armoede en verspilling wordt bestreden. Waar van de grond af aan door de bewoners van ONZE stad, gewerkt wordt aan circulaire economie.

En niet geheel onbelangrijk, is het LBB DE plek waar je nog terecht kunt voor laagdrempelige, alternatieve muziekfeestjes, die je nergens anders in Maastricht nog vindt.

Sterker nog, het Landbouwbelang behoort tot een van de beste podia in onze provincie, en menig internationaal artiest verzoekt er te mogen komen optreden.

Het Landbouwbelang is DE plek waar rasechte Sjeng, buitenlandse student,

en iedereen die daar tussen valt,

ongeacht leeftijd of geaardheid

zij aan zij een dansje doen, een maal nuttigen,

en kortom, elkaar vinden.

Het Landbouwbelang heeft geen winstoogmerk.

Het lijkt daardoor misschien dat het onze stad niet zo veel oplevert.

Maar niets is minder waar.

Want nergens in onze stad is de verbinding, die wij in deze tijd zo ontzettend nodig hebben, zo overduidelijk aanwezig, als in het Landbouwbelang. Of is er nog een plek waar vrije geesten en hun ideeën, de ruimte krijgen te groeien en bloeien.

Voorzitter,

Alles van waarde is weerloos.

Het is aan ons om de toekomst van het Landbouwbelang veilig te stellen.

De rafelrand waar subcultuur een plek heeft, en iedereen die zich misschien een beetje anders voelt dan de rest, zichzelf mag zijn.

En het is wellicht een cliché, maar waar ‘Sjiek en Sjoen’ de Maastrichtse Yin is, is het Landbouwbelang zonder twijfel, de Yang.

Het één kan niet zonder het ander.

Graag dienen wij dan ook samen met MOED, het amendement van de SP mee in, en vragen wij aan onze mede raadsleden en aan het college, het belang van het Landbouwbelang voor onze stad te onderschrijven en het te helpen voortbestaan.

Want hoe kun je spreken van VERBONDENHEID, wanneer je de vele vrijwilligers die zich met tomeloze energie inzetten voor deze stad, en alle mensen die bij het Landbouwbelang een veilige plek gevonden hebben, letterlijk en figuurlijk in de kou laat staan?

Dankuwel

[1] Art. 1.11 leden 1 en 2 Wet natuurbescherming.